Performans Tuzağı: Başarı Odaklılık ve Varoluşsal Boşluk

Performans Tuzağı: Başarı Odaklılık ve Varoluşsal Boşluk

Günümüz dünyasında bireylerin değerini belirleyen en temel ölçütlerden biri performans haline gelmiştir. Başarılı olmak, üretken olmak, verimli olmak; modern insanın yaşam biçiminin temel direkleri haline gelmiştir. Ancak bu başarı ve performans odaklı yaşam biçimi, zamanla kişiyi derin bir içsel boşluğa sürükleyebilir. Çünkü birey yalnızca yaptıkları üzerinden değerli olduğuna inandığında, kendilik değeri kırılgan bir zemine oturur.Psikodinamik yaklaşıma göre, bu tür bir başarı odaklılık, çoğu zaman çocuklukta koşullu sevgiye maruz kalmış bireylerin örüntüsüdür. Sevgi ve onay, yalnızca başardıkları zaman verilmiş bireyler; yetişkinlikte de kendi değerlerini performansla eşleştirirler. Bu bireyler dinlenmekten suçluluk duyar, yavaşlamaktan korkar ve durduklarında kendilerini boşlukta hissederler.Bu içsel boşluk; zamanla anksiyete, depresyon ve tükenmişlik sendromu gibi ruhsal sorunlara yol açar. Kişi daha çok üretmeye çalıştıkça içsel tatminsizlik artar çünkü performansın sonunda beklenen doyum bir türlü gelmez. Bu doyumsuzluk hali, bireyin kimlik algısını zedeler ve 'Ben gerçekte kimim?' sorusunu gündeme getirir.Performans tuzağından çıkış, önce bu otomatik başarı kalıplarının fark edilmesiyle başlar. Bireyin başarıyla özdeğer arasında kurduğu bağ çözülmeli; 'sadece var olduğum için değerliyim' fikri içselleştirilmelidir. Bu süreç, zaman zaman psikoterapi desteği gerektirir çünkü birey iç dünyasındaki eski inançları dönüştürmekte zorlanabilir.Bu makalede; performans kültürünün tarihsel ve kültürel kökenleri, bireysel düzeyde yarattığı psikolojik etkiler, çocukluk örüntüleriyle ilişkisi ve performansa dayalı özdeğer yapısının nasıl dönüştürülebileceği detaylı olarak incelenecektir. Aynı zamanda varoluşçu psikoloji bağlamında içsel anlam arayışı ve özgünlüğün önemi de ele alınacaktır.Sonuç olarak, başarı odaklı bir yaşam, dışarıdan güçlü görünse de içsel olarak kırılgan ve yorgun bir benlik yaratabilir. Gerçek doyum, sürekli daha fazlasını yapmakta değil; olduğun haliyle kendini kabul etmekte ve yaşamına anlam katacak derin bağlar kurmakta yatar.

Uzman Psikolog Mustafa Cem Oğuz